Yalan dolu dudaklarından çıkan her harf,hedef tahtası yaptığın kalbimin duvarlarından geçerken saplanıyor en güzel hatırana...
Yani her defasında kendini öldürüyorsun inadına...
Ne acı! hayal kırıklıklarıyla uğuşan tenim acımıyor eskisi gibi. Alıştım artık kendini aşağılamalarına. Aldattığın ben değilim.O kadar zavallısın ki gözümde.Yalan söylediğini anladığımda,sadece sesini yükselterek , balon kelimelerle içi bomboş,bir nefeslik cümlelerle savunuyorsun kendini…Duydum diyorum, hayır diyorsun,gördüm diyorum o ben değildim diyorsun! Sen küçülürken sözüm ona dev cüssenle, çocuk mu kandırıyorsun?
Çok yanılıyorsun çoook.
Bu kadarazaldığını görmektense kolayca kandırabildiğin al yanaklı bir çocuk olsaydım keşke …
Al yanaklı dedim de aklıma geldi..Ne tuhaf, biri bana yalan söylediğinde benim yanaklarım kızarıyor ilkin…ben utanıyorum adeta…Yer yarılsa da diyorum içine girsem.Onları bu kadar savunmasız görmesem…Oysa bir kaşım yukarıda,burnum havada dinlemeliyim seni böylesine haklıyken!Can çıkarmışta huyu batasıca huy çıkmazmış…napayım değişemiyorum işte.
Zafer kazanmak değil derdim.Haklı olmam hiçbir şeyi iyileştirmiyor…Aksine ben haklı oldukça açılıyor kalp mesafemiz gitgide.İşte bu yüzden sustum hep…Her tartışmamızda ilk barışan hep ben oldum …Küs kalmak yerine ,bir çocuk kadar masumken sanki dünyanın en büyük yalanını söylemişim gibi özür bile diledim senden…
Biliyor musun? Sen karşımda yüklemsiz cümleler kurarken ,bu kez sadece izledim seni.Hiçbir yerimde acımadı.Konuştun ,konuştun konuştun kendi alfabenle.Bi ara kesildi sesin.Sanırım kendi cümlelerinde boğuldun…
Daha açık bir ifadeyle umursamıyorum artık seni.İşte bu yüzden acıtamıyorsun içimi..İstediğin kadar bağırabilirsin şimdi.Duymuyorum…bir kulağımdan bile girmiyor ki sözlerin,diğerinden çıksın.
Seni sözüm ona haklılıklarınla ve hiçbir harfini tanımadığım derme çatma alfabenle bensiz bırakıyorum….
çünkü savunacak sen kalmadı bende..
SEÇİL KOYUNCU
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder